Η φεμινιστική συλλογικότητα «Συνέλευση 8 Μάρτη» διοργανώνει 11 και 12 Ιουνίου το «Φεμινιστικό Φεστιβάλ 2022», στον Κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 124). Όπως σημειώνουν οι διοργανωτές, «τώρα περισσότερο από ποτέ είναι η ώρα να βαθύνει ο διάλογος που έχει ανοίξει πλατιά στην κοινωνία για το σεξισμό και την έμφυλη ανισότητα και να οργανώσουμε τις δράσεις και παρεμβάσεις μας στους χώρους δουλειάς, τις σχολές, τα σχολεία και κάθε κοινωνικό χώρο».
Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει πολιτικές εκδηλώσεις-συζητήσεις, workshops, εκθέσεις, μουσικά και θεατρικά δρώμενα.
H ανακοίνωση της φεμινιστικής συλλογικότητας:
«Ως Συνέλευση 8 Μάρτη οργανώνουμε το Φεμινιστικό Φεστιβάλ 2022 γιατί πιστεύουμε ότι τώρα περισσότερο από ποτέ είναι η ώρα να βαθύνει ο διάλογος που έχει ανοίξει πλατιά στην κοινωνία για το σεξισμό και την έμφυλη ανισότητα και να οργανώσουμε τις δράσεις και παρεμβάσεις μας στους χώρους δουλειάς, τις σχολές, τα σχολεία και κάθε κοινωνικό χώρο.
Στις 11 και 12 Ιουνίου θα βρεθούμε στον Κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων οργανώνοντας πολιτικές εκδηλώσεις – συζητήσεις, workshops, εκθέσεις, μουσικά και θεατρικά δρώμενα.
Τα αλλεπάλληλα περιστατικά ακραίας σεξιστικής βίας (γυναικοκτονίες, βιασμοί, trafficking, παρενοχλήσεις, “revengeporn”, κ.ά.)που κατέκλυσαν την επικαιρότητα όλο το προηγούμενο διάστημα απέδειξαν με επώδυνο τρόπο ότι ο σεξισμός αποτελεί κανονικότητα στις έμφυλες σχέσεις ακόμη και στις σύγχρονες κοινωνίες της «πολιτισμένης Δύσης». Θυμίζουμε ότι στη χώρα μας ο τραγικός απολογισμός του 2021 έκλεισε στις 17 επίσημα καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες, με τους πραγματικούς αριθμούς να παραμένουν άγνωστοι λόγω της περιορισμένης καταγγελίας και της υποκαταγραφής από τις αρχές.
Παράλληλα, βλέπουμε να ξεδιπλώνονται πολλαπλές θεσμικές επιθέσεις στα δικαιώματα και τις ζωές των γυναικών και των έμφυλων μειονοτήτων. Η ολιγωρία των αρχών στη διαχείριση των καταγγελιών έμφυλης βίας, η θεσμική ασυλία που απολαμβάνουν κοινωνικά και οικονομικά επιφανείς δράστες, η διάλυση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών στήριξης, η αντιδραστική μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με το νόμο Τσιάρα είναι εκφάνσεις μίας κρατικής πολιτικής που συντηρεί τις έμφυλες ανισότητες.
Παρά τις υποκριτικές εξαγγελίες που ακολούθησαν το κίνημα #metoo, η Κυβέρνηση με την πρόσφατη τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα αρνήθηκε να ικανοποιήσει το ώριμο κοινωνικό αίτημα για νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία». Τη στιγμή που οι καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές σε χώρους δουλειάς είναι σχεδόν αόρατες και οι αρμόδιες δομές ανύπαρκτες, ο Νόμος Χατζηδάκη αναθέτει στην εργοδοσία την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας και παρενόχλησης. Συγχρόνως, παγιώνει τη γυναικεία ελαστική (τηλ) εργασία χάριν της «εναρμόνισης της επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής».
Στη συνθήκη της πανδημίας, οι γυναίκες βρεθήκαμε πολλαπλά εγκλωβισμένες στη φτώχεια, την ανεργία, την απλήρωτη οικιακή εργασία, την ενδοοικογενειακή βία. Με το ΕΣΥ υπό κατάρρευση, την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας ανύπαρκτη, με κλειστά τα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς, οι γυναίκες επωμίστηκαν την «ατομική ευθύνη» της 24ωρης κατ’ οίκον φροντίδας των αρρώστων, των ηλικιωμένων, των παιδιών. Και απέναντι στις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ξεχειλίζει η υποκρισία των εκάστοτε κυβερνήσεων, που ενώ έχουν προσπαθήσει κατά καιρούς να περάσουν μια εικόνα “προοδευτική” και “συμπεριληπτική” με διάφορα τεχνάσματα, συνεχίζουν τις διακρίσεις όσον αφορά το οικογενειακό δίκαιο και την τεκνοθεσία, αφήνοντας στο έλεος της θεσμικής ανισότητας όλες τις οικογένειες που δεν ανήκουν στο πατριαρχικο ετεροκανονικό μοτίβο της πυρηνικής οικογένειας.
Παράλληλα, παρακολουθούμε καθημερινά τα περιστατικά ακραίας ομοφοβίας και τρανσφοβιας σε όλο το φάσμα της δημόσιας σφαίρας (απολύσεις λοατκι+ ατόμων, ακραίος ρατσιστικός λόγος στην δίκη για την δολοφονία του Ζακ, στην δίκη του βιαστή Λιγνάδη, καθημερινές εκπομπές κ.ά).
Την ίδια στιγμή, η ιμπεριαλιστική σύγκρουση που μαίνεται στη γειτονιά μας σπέρνει το θάνατο, την εξαθλίωση και την προσφυγιά. Γνωρίζουμε ότι σε συνθήκες πολέμου και ανθρωπιστικής κρίσης, οι γυναίκες, ως πολλαπλά καταπιεζόμενες, πληρώνουν το δικό τους φόρο αίματος.
Στεκόμαστε απέναντι στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, το μιλιταρισμό, τη φτώχεια, την ξενοφοβία. Διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας στις Ουκρανές αδελφές μας, σε κάθε προσφύγισσα και πρόσφυγα. Συντασσόμαστε με το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα και εμπνεόμαστε από τους αγώνες που δίνουν οι Ρωσίδες αδελφές μας στην ίδια τους τη χώρα ενάντια στον πόλεμο.
Όμως, και μέσα σε αυτή τη συνθήκη έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξες. Το συνεχιζόμενο κίνημα #metoo, οι μεγάλες και ζωντανές αντισεξιστικές κινητοποιήσεις, η εδραίωση της 8ης Μάρτη ως ημέρας φεμινιστικής απεργίας σε σπίτι και δουλειά μαρτυρούν την αυξημένη ορατότητα και την περιορισμένη ανοχή που πλέον επιδεικνύει η κοινωνία στις έμφυλες διακρίσεις.
Οργανώνουμε το Φεμινιστικό Φεστιβάλ 2022:
-Για να δώσουμε φωνή στην καταπίεση που βιώνει κάθε μη προνομιούχα γυναίκα.
-Για να καταγράψουμε εμπειρίες, να ανταλλάξουμε ιδέες, να διαμορφώσουμε διεκδικήσεις.
-Για να διεκδικήσουμε ορατότητα του λόγου, της δράσης και της ύπαρξής μας στο δημόσιο χώρο.
-Γιατί θέλουμε να δρούμε, να κοινωνικοποιούμαστε, να διασκεδάζουμε συλλογικά σε περιβάλλοντα ασφαλή, με όρους ισότητας και σεβασμού.
-Καλούμε κάθε γυναίκα, κάθε ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομο, κάθε άτομο αλληλέγγυο στις φεμινιστικές διεκδικήσεις να συμμετάσχει στην πρώτη προσπάθεια για την οργάνωση Φεμινιστικού Φεστιβάλ στην Ελλάδα.
-Καλούμε σωματεία, φορείς, συνδικαλιστικές παρατάξεις να στηρίξουν με κάθε πρόσφορο τρόπο αυτή την προσπάθεια.
-Καλούμε κάθε καλλιτέχνιδα και καλλιτέχνη με κοινωνική ευαισθησία στα έμφυλα ζητήματα να πλαισιώσει τις δράσεις του Φεμινιστικού Φεστιβάλ, στέλνοντας ένα μήνυμα συστράτευσης της τέχνης στον αγώνα ενάντια στο σεξισμό, τη βία, τις διακρίσεις.
-Για να απαντήσουμε στη δυστοπία του σεξισμού, του πολέμου, της κοινωνικής αδικίας με συλλογικότητα, διεκδίκηση, αλληλεγγύη!»
