Μετά τη μεγάλη επιτυχία με τη θεατρική παράσταση «Caveman», φέτος ανεβάζεις το «MNIMONIMUS» στο θέατρο Προσκήνιο. Από το Caveman προσγειωνόμαστε ανώμαλα στη σύγχρονη πραγματικότητα του μνημονίου;
Ναι, είναι ένα άλλο ταξίδι το «MNIMONIMUS», ένα ταξίδι θα έλεγα στην καθημερινότητα του ʽΈλληνα, είναι η απεικόνισή του, αυτό που ζει, αλλά πάντα μέσα από το χιούμορ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι και εγώ πόση διάθεση έχει να γελάσει όταν του δείχνεις αυτά που τραβάει, αλλά απʼ ότι βλέπω έχει μεγάλη διάθεση γιατί αυτό που συμβαίνει και δεν μου αρέσει καθόλου είναι ότι ο Έλληνας έχει χάσει το χιούμορ του στη ζωή του. Βλέπω καταθλιπτικούς ανθρώπους, ενώ πάντα σαρκάζαμε τον εαυτό μας, την πατρίδα μας, τη μάνα μας, τον πατέρα μας, τα πάντα, τώρα έχουμε γίνει καταθλιπτικοί. Ο «MNIMONIMUS» είναι σύνθετος απʼ το μνημόσυνο και το μνημόνιο είναι λίγο φανταστικός φίλος, από κάτι φανταστικούς φίλους που κατασκευάζαμε μικροί για να νιώθουμε προστασία και ασφάλεια. Αυτό έκανε ο Αριστοτέλης ο χαρακτήρας που υποδύομαι, κατασκεύασε τον «MNIMONIMUS» για να νιώθει σιγουριά, γιατί είναι ο μοναδικός που έχει διαβάσει το μνημόνιο, κανείς άλλος δεν το ʼχει διαβάσει. Ο μόνος που ξέρει τι γίνεται, είναι ο «MNIMONIMUS» και βέβαια είναι ANTIMNHMONIΜUS, δηλαδή εντελώς αντίθετος προς το μνημόνιο και όλα αυτά που συμβαίνουν. Η σκηνοθεσία είναι δική μου και επίσης περιλαμβάνονται μέσα στην παράσταση τέσσερα τραγούδια που η μουσική και οι στίχοι είναι του FIRUS, ενός ράπερ εξαιρετικού που είχε την ευγένεια να παραχωρήσει τα τραγούδια του.
Φέτος σκηνοθετείς και άλλες θεατρικές παραστάσεις εκτός από το «MNIMONIMUS», μίλησέ μας λίγο γιʼ αυτές.
Το ένα είναι το «Τρελή Τρελή Σαραντάρα» στο μικρό Palace, το άλλο είναι το «Γκόλφω for ever» στο θέατρο Βεάκη. Έχουμε τη «Γιαγιά» που θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη από τις 7 Νοεμβρίου και μετά θα παίξει δευτερότριτο στο θέατρο «Διάνα» και βέβαια τα «Ραδίκια Ανάποδα» που συνεχίζουν και φέτος.
Ξεχωρίζεις κάποια συνεργασία;
Όλες γιατί η καθεμιά τους έχει κάτι χαρακτηριστικό, καταρχάς είναι όλες κωμωδίες, μου αρέσει πάρα πολύ η κωμωδία και μου αρέσει να οργανώνω και να συντονίζω κωμωδίες, γιατί μαθαίνω, γίνομαι καλύτερος και εγώ αλλά η καθεμιά έχει κάτι διαφορετικό. Δηλαδή η «Τρελή Τρελή Σαραντάρα» ανέβηκε κλασσικά σαν να γυρνάμε πίσω στην εποχή εκείνη και να βλέπουμε μια οικογένεια μες στο σαλόνι του τότε, τι μπορεί να υποστεί .Η «Γκόλφω for ever» είναι μια τρελή παρωδία της Γκόλφως, που εμπεριέχει τα πάντα, από βουκολικά μέχρι ραπ. Η «Γιαγιά» είναι ένα ντουέτο κωμικό, ο Τσαλταμπάσης και ο Νίκος ο Ορφανός, που ούτε η γιαγιά είναι γιαγιά ούτε ο πακιστανός είναι πακιστανός που μπαίνει μέσα για να την κλέψει. Υπάρχει ένα suspense, δηλαδή ξετυλίγεται σιγά-σιγά, μέσα από το κωμικό ξετυλίγεται και μια ολόκληρη ιστορία. Και τα «Ραδίκια Ανάποδα» που είναι αυτά τα 13 διαφορετικά πρόσωπα που παίζει ο Γαλίτης, και ο «Μnimonimus» που είναι o Mnimonimus αλλά που είναι ο Αριστοτέλης. Είναι πέντε διαφορετικά πράγματα.
Υστεροφημία τι σημαίνει για σένα;
Σημαίνει κλείδωμα μες το χρονοντούλαπο, σημαίνει ότι μυρίζω ναφθαλίνη, σημαίνει ότι έχω ξεχάσει αρχέγονα συναισθήματα, σημαίνει ότι έχω φιλτράρει τη συνείδηση μου με λάθος πληροφορίες. Δεν πιστεύω καθόλου σε καμία υστεροφημία. Καθόλου μα καθόλου.
![""]("../uploads/arthra/vladimiros_kyriakidis2.JPG")
Έχεις κάνει κάποιες μειώσεις στη ζωή σου σε πράγματα που ίσως παλιότερα να ξόδευες περισσότερο;
Όχι γιατί ποτέ δεν ξόδευα πολλά και όσα ξόδευα συνεχίζω να ξοδεύω. Γιατί όταν λέω ξοδεύω δεν εννοώ βέβαια το χρήμα εννοώ ότι ξοδεύω κομμάτι του εαυτού μου και της ψυχής μου γιατί τότε εισπράττω. Τώρα λόγω κρίσης αν με ρωτάς αν τρώω το ίδιο όπως το παρελθόν, όχι δεν τρώω το ίδιο, ούτε βγαίνω τόσες φορές έξω, βγαίνω λιγότερες φορές αλλά ποτέ δεν έβγαινα και πολύ. Ήμουνα πολύ μετρημένος άνθρωπος αλλά γενικώς η κρίση αυτή δεν μπορώ να πω ότι δεν με αφορά, με αφορά, με συγχύζει και με εκνευρίζει, αλλά όχι επειδή μου λείπουν τα χρήματα, γιατί όντως μου λείπουν όπως σε όλους τους Έλληνες, αλλά δεν είναι η πραγματική κρίση αυτή. Η πραγματική κρίση δεν είναι η τσέπη του Έλληνα και εγώ θύμωσα όταν ξαφνικά όταν πόνεσε η τσέπη του πόνεσε με αυτά που συμβαίνουν γύρω του, η πραγματική κρίση συμβαίνει μέσα μας. Η πραγματική κρίση είναι η αμορφωσιά μας και είναι ο πολιτισμός μας, που δεν ξέρουμε που μας παν τα τέσσερα. Γι αυτό δε μίλησε και δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ κανείς. Έτσι κι αλλιώς μεγαλώνουμε, μας έχουν εμποτίσει με μια κερδοσκοπική λογική δηλαδή όλοι θέλουμε να βγούμε και να τα αρπάξουμε γρήγορα εδώ και τώρα χωρίς κόπο και έχουμε συνηθίσει στην ευμάρεια, την αυταρέσκεια στο νάρκισισμο πόσο έξυπνοι είμαστε πόσο όμορφοι είμαστε και σαν λαός δηλαδή, με συνέπεια να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα κι αυτό είναι που με σκοτώνει πιο πολύ. Η κρίση κατά τα άλλα ποτέ δεν τα είχα και πολλά, και όταν τα είχα πολλά πάντα λίγα τα έβρισκα μετά γιατί τα έριχνα όλα στο θέατρο.
Μελλοντικά σχέδια και προσδοκίες…
Επειδή γενικώς είμαι δημιουργικός άνθρωπος και μʼ αρέσει να δημιουργώ και δεν μπορώ να κάτσω στα αυγά μου σχέδια υπάρχουν πάρα πολλά, μα πάρα πολλά σχέδια, απλώς η θλίψη μου είναι βαθιά και δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η χώρα μπορεί να μου επιτρέψει να ονειρεύομαι και δεν θέλω να μου το κάνει αυτό. Δεν θέλω να μου σταματήσει το όνειρο όπως το έχει σταματήσει από πάρα πολλούς Έλληνες. Όνειρα έχω πάρα πολλά, θέλω να κάνω πάρα πολλά πράγματα, θέλω να βοηθήσω νέο κόσμο που έρχεται και με πλησιάζει γιατί και εγώ έτσι είχα ξεκινήσει, από το μηδέν. Ένας στόχος μου επίσης θα ήταν να πάρω μια κάμερα στο χέρι και να γυρίσω μια ταινία, να μαζέψω όμως νέα παιδιά και να την κάνουμε όλοι μαζί και όταν βγάλουμε να βγάλουμε όλοι μαζί. Αλλά περισσότερο και στο θέατρο με ενδιαφέρει επίσης να βοηθήσω νέα παιδιά, μακάρι να μπορέσουν να βρουν αρωγούς, να βρούνε χορηγούς να τα βοηθήσουν τα παιδιά να έχουν κάποια χρήματα, όχι τίποτα άλλο να μπορούν να πληρώνουν το νοίκι μιας αίθουσας για να μπορούν να βγουν να δείξουν κι αυτοί τι μπορούν να κάνουν. Και αυτή είναι η έννοια μου πάντα και πάντα αυτό με απασχολεί όσο μεγαλώνω να μην ξεστρατίσω από τη λογική του νέου, να μην απομακρυνθώ πολύ. Δεν θα το θελα ποτέ, το σώμα μου ας γεράσει το πνεύμα μου μη γεράσει, αυτό φοβάμαι πάρα πολύ.
13/11/2012
