ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ-Κώστας Αρζόγλου: Χρειαζόμαστε μια μπέσα και μια ειλικρίνεια.

Ζουβέ-Ελβίρα για 2η χρονιά επιτυχίας στο Θέατρο “Τόπος Αλλού” σε σκηνοθεσία δική σας. Μιλήστε μας λίγο γι αυτό.
Κατʼ αρχήν να πούμε μερικά τυπικά πράγματα, η παράσταση παίχτηκε και πέρυσι την άνοιξη και λόγω επιτυχίας επαναλαμβάνεται και φέτος. Αυτό είναι αρκετά δύσκολο γιατί η κόρη μου, η AURORE MARION που παίζει, είναι μια διεθνής περίπτωση. Δε μένει μαζί μου, πηγαινοέρχεται στην Αγγλία, στη Γαλλία, έχει κάνει και μια κινηματογραφική ταινία στην Καμπότζη, δεν είναι εύκολο. Θα συνεχίσω να αναφέρομαι στα τυπικά λέγοντας ότι τα σκηνικά τα έχει κάνει η Μίκα Πανάγου, τη μουσική, μια καταπληκτική μουσική, ο Κώστας Χαριτάτος και τα video που o Διονύσης ο Φερεντίνος. Η σκηνοθεσία είναι δικιά μου. Η μετάφραση είναι του Βασίλη Παπαβασιλείου και μερικά κομμάτια που είναι από το “Δον Ζουάν” είναι μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη. Πάρα πολύ δύσκολη, έμμετρη μετάφραση και τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ. Το Βασίλη Παπαβασιλείου ειδικά τον ευγνωμονώ και για κάτι άλλο, απʼ αυτόν γνώρισα το έργο. Το έργο λοιπόν ήρθε και κούμπωσε. Ο λόγος είναι ότι επενδύω, όσο γίνεται, ότι ξέρω για το θέατρο ή ότι ζητάω απʼ το θέατρο, ή ότι απαιτώ από το θέατρο, και το διδάσκω πάνω στην AURORE MARION.
Το θέμα του έργου είναι ότι ένας μεγάλος θεατράνθρωπος ο Λουί Ζουβέ, που το “40 περίπου ήτανε και πρωταγωνιστής, δίδασκε είχε δικό του θέατρο, δικιά του σχολή εκτός αυτού έχει μεταφράσει φοβερά πράγματα όχι μόνο θεατρικά έργα αλλά ακόμη και κείμενα σκηνογραφίας, όπως για παράδειγμα από τα ιταλικά στα γαλλικά. Είναι ένας πλήρης θεατράνθρωπος. Αυτός λοιπόν εκτός του ότι ασχολείται με το θέατρο ολοκληρωτικά, είχε και ένα δικό του τρόπο να επιζητεί την αλήθεια. Νομίζω ότι σήμερα που υπάρχει ένα περιβάλλον είτε είναι κοινωνικό, είτε πολιτικό, είτε ανθρωπίνων σχέσεων, που υπάρχει ένα περιβάλλον που ψεύδεται, αυτή η αλήθεια που θέλει να πετύχει ο Ζουβέ είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε μια μπέσα και μια ειλικρίνεια.

Το ρόλο της Ελβίρας τον έχει ένα άτομο δικό σας η κόρη σας. Πείτε μου για τη συνεργασία αυτή. Πως προέκυψε;
Όταν έπαιζα σε μια άλλη παράσταση, στην Ερωτική Αναρχία, είδε την παράσταση η AURORE και μου λέει: μπαμπά πότε θα παίξουμε μαζί; Αμέσως, ακαριαία, ούτε τριάντα δευτερόλεπτα δεν περάσανε, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχα γνωρίσει 25 χρόνια πριν, το Ζουβέ-Ελβίρα. Μου ήρθε κατευθείαν αυτό το έργο.

Είναι αλήθεια ότι ένας ηθοποιός ανακαλύπτει κομμάτια του εαυτού του στους ήρωες που υποδύεται;
Φυσικά και όχι μόνο το πιστεύω αυτό, αλλά το βλέπω, το νιώθω και το δουλεύω. Συμβαίνει και κάτι άλλο, όταν μιλάει κανείς μʼ ένα αληθινό τρόπο, αναμοχλεύει μια φετούλα του εαυτού του που είναι ειλικρινής και δεν την ήξερε. Την ψάχνει και τη βρίσκει μέσα από ένα ρόλο. Κοιτάξτε τις Απόκριες,  ας πούμε, πως ντύνονται διάφοροι άνθρωποι, διάφορα πράγματα, πίσω από αυτή τη μάσκα δεν απελευθερώνονται; Ενώ η αντίληψη των αστοιχείωτων πάλι, είναι ότι εφόσον φοράς μάσκα κρύβεσαι. Ψέματα είναι αυτό, η αλήθεια είναι ότι απελευθερώνεσαι ακριβώς εξαιτίας της μάσκας ή του κοστουμιού.

Κε Αρζόγλου ποια στοιχεία πιστεύετε ότι κάνουν έναν ηθοποιό να έχει μεγάλη διάρκεια στο χρόνο και να μη φθείρεται η καριέρα του;
Θα σας πω μόνο από τη δική μου την πείρα. Πιστεύω ότι οι καριέρες και κυρίως οι μακρόχρονες καριέρες στήνονται από αυτά που δεν έχει κάνει κανείς, όχι από αυτά που κάνει. Απομένουν αυτά που κάνει, δηλαδή επιπλέουν στον αφρό και αυτά ξέρει ο κόσμος. Μιλάμε για σίριαλ, για έργα, αυτά όμως είναι αυτά που έχω κάνει, κανείς δεν ξέρει αυτά που δεν έχω κάνει. Κανείς δεν ξέρει την πρόταση που είπα όχι, όχι μια φορά πάρα πολλές φορές. Τολμώ να πω ότι είναι πολύ περισσότερες οι φορές που έχω πει όχι, παρά σε αυτά που έχω πει ναι. Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι σαν αγώνας αντοχής δεν είναι 100 μέτρα, είναι 5000 μέτρα στίβου.

Μετανιώσατε ποτέ που αρνηθήκατε μια δουλειά και μετά δεν μπορούσατε να το πάρετε πίσω; Είπατε όχι δηλαδή και μετά το ξανασκεφτήκατε.
Όχι εκείνη την ώρα δε μετάνιωσα, μετανιώνω ίσως για μερικά πράγματα πάρα πολύ αργότερα, 25, 30 ή 40 χρόνια μετά. Δηλαδή όταν σε φτάνει πια το περιβάλλον και η κατάσταση σε σημείο να τρέχεις να προλάβεις να μη σου κόψουνε το ρεύμα και από την άλλη μεριά έχεις αρνηθεί προ ετών πολλών, μέχρι και πέρσι πολλά εκατομμύρια. Όταν τα έχεις αρνηθεί εκεί πια σε πιάνει το άδικο. Παρόλα αυτά δεν μετανιώνω που δεν έχω παίξει στο Δελφινάριο για παράδειγμα, πάντως είναι άδικο το να παιδεύομαι για την επιβίωση!!!

Ποιό θα είναι το επόμενο έργο;
Δουλεύω ταυτόχρονα τρία πράγματα τα οποία είναι πολύ φιλόδοξα. Το ένα είναι “Ο Μύθος του Δον Κιχώτη”, το δεύτερο είναι” Η Δίκη” του Κάφκα, το τρίτο είναι “Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου”. Εκεί θα μπορούσα και εγώ να είμαι χρήσιμος στο όραμα μου!!!