Συνέντευξη στη Λίνα Γριβογιάννη
Μία από τις πιο όμορφες συζητήσεις που έχω κάνει πότε, με δύο από τις πιο υπέροχες γυναίκες που έχω γνωρίσει. Βλέποντας την παράσταση «Ως την άκρη του ονείρου» το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνεις είναι ότι δεν αφόρα μόνο παιδία και ας είναι οι βασικοί θεατές της. Είναι μία παράσταση γεμάτη μηνύματα, που αφορούν το σήμερα. Πέρα από τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια, τις καταπληκτικές ερμηνείες, το σημαντικό είναι ότι θα περάσετε υπέροχα. Θα προβληματιστείτε, θα σας ανοίξει πολύ όμορφες συζητήσεις με τους μικρούς συνοδούς σας. Τώρα λοιπόν που είναι γιορτές και τα πράγματα είναι πιο ήρεμα είναι μία πολύ καλή αφορμή για να πάρετε τα παιδία, τα ανίψια ή τα βαφτιστήρια σας και να πάτε μία βόλτα από το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και να ταξιδέψετε και εσείς «Ως την άκρη του ονείρου». Αλλά καλύτερα ας αφήσουμε τους βασικούς υπεύθυνους την σκηνοθέτιδα και συγγραφέα κα Κέλλυ Σταμουλάκη και την ηθοποιό Ευτυχία Φαναρίωτη να μας μιλήσουν.
Μίλησε μας λίγο για τον χαρακτήρα της Κουρούνας, που προσωπικά τον βρήκα από τους πιο ενδιαφέροντες της παράστασης.
Ευτύχια Φαναριώτη: Χαίρομαι πάρα πολύ που το λες γιατί και για μένα ήταν μεγάλη πρόκληση να τον κάνω, επειδή ήταν αντρικός ο ρόλος. Μού είπε η Κέλλυ η σκηνοθέτης μας αν με ενδιαφέρει και είπα ναι θα το κάνω, θα βρω τον τρόπο και θα το κάνω.
Κέλλυ Σταμουλάκη: Είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους, γιατί είναι και κάκια, είναι και ρουφιάνα, αλλά θέλει και να επαναστατήσει. Είναι μία κάκια αλλά επειδή δεν θέλω να φοβίσει τα παιδία είναι ένας γελοίος χαρακτήρας.
Πως δημιουργήθηκε η ιστορία της μικρής Πετρίνας;
Ευτύχια Φαναριώτη: Το έργο το είχε εμπνευστεί κάποια στιγμή η Κέλλυ Σταμούλακη και το έγραψε και από ότι μου έχει πει σε μία προσωπική μας κουβέντα το έγραψε σε μία εποχή που ήταν δύσκολα και είναι αρκετά βιωματικό. Το όποιο για μένα είναι πολύ επίκαιρο, είναι ουσιαστικά το οδοιπορικό ενός κοριτσιού που πάει να βρει τις ρίζες του, που στον δρόμο όλοι το κλέβουνε, το κοροϊδεύουν, το παραπετάνε. Στο δεύτερο μέρος όμως που πηγαίνει στο τόπο που είναι να βρει τον πάππου της και είναι μαθαίνουμε ότι τελικά είναι γόνος μίας πλούσιας οικογένειας, στον τόπο όμως αυτό και έχοντας όπως όλα τα παιδία το αίσθημα του δίκαιου, της αγάπης, της ελπίδας, και βλέποντας το καθεστώς εκεί, αντιδρά. Έτσι λοιπόν μέσα στην ιστορία εμπλέκεται και ο δικός μου ο ρόλος που είναι λίγο γελοίος που είναι μεν δημιούργημα της εξουσίας, αλλά φοβάται την εξουσία και θέλει και να επαναστατήσει.
Κέλλυ Σταμουλάκη: Η ιδέα μου ήρθε όταν ήμουν σε μία φάση που σκεπτόμουν αν θα συνεχίσω ή όχι αυτή τη δουλεία και εκείνη την περίοδο η ψυχοθεραπεία μου ήταν αυτό το έργο. Η Πετρίνα δηλαδή είμαι εγώ.
Πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα όνειρο; Μπορούμε να φτάσουμε στην άκρη του;
Ευτύχια Φαναριώτη: Όσο μακριά θέλουμε. Δικά μας είναι τα όνειρα, τα κάνουμε ό, τι θέλουμε. Το όνειρο δεν έχει άκρη, το πας, το πας και συνεχίζεις και ό, τι πιστεύεις μπορείς να το βάλεις μέσα στη πραγματικότητα σου.
Κέλλυ Σταμουλάκη: Κάθε άκρη του ονείρου είναι η αρχή του επόμενου.
Είναι ένα παραμύθι φτιαγμένο για μικρούς και μεγάλους;
Ευτύχια Φαναριώτη: Το έργο εγώ θεωρώ ότι είναι βαθιά πολίτικο, όποτε φυσικά είναι και μικρούς και για μεγάλους. Έχει πολλά μηνύματα μέσα του και είναι τρομερά επίκαιρο και μέσα στην εποχή. Επίσης οι γονείς μέσα από το έργο καταλαβαίνουν πολλά πράγματα, διότι, θεωρώ ότι όταν γίνεσαι γονιός, έχεις και μία ευθύνη παραπάνω, άρα όλα αυτά που λέει τους αφορούν ακόμα πιο πολύ. Πιστεύω ότι αυτό το παραμύθι είναι πολύ καλό που τελικά το βλέπουν κάποιοι μεγάλοι.
Κέλλυ Σταμουλάκη: Φυσικά το έργο είναι πολίτικο γιατί, πολίτικη είναι πως ζεις σαν πολίτης σε μία χώρα και αντιμετωπίζεις τα θέματα της πόλης σου. Ακόμα και τα σκουπίδια πολίτικο θέμα είναι. Εξάλλου είναι η τέχνη είναι ένας δρόμος για να μιλήσεις για όλα αυτά τα ζητήματα. Το έργο είναι γεμάτο από τέτοιου είδους μηνύματα και θίγει όλη αυτή τη κατάσταση που ζούμε. Το παραμύθι είναι ένα όχημα για να μιλήσεις στα παιδία για τις πιο σκληρές αλήθειες, αλλά στη γλώσσα του, και σκύβοντας στο ύψος των ματιών τους, και να τους τα πούμε με έναν τρυφερό τρόπο.
Τι διαφορές παρουσιάζουν οι μικροί θεατές σε σχέση με τους μεγάλους;
Ευτύχια Φαναριώτη: Τα παιδάκια έρχονται μας ζητάνε αυτόγραφα, οι μεγάλοι μας δίνουν συγχαρητήρια, μας λένε για το πόσο έχει δουλευτεί η παράσταση και τους αρέσει πόσο σοβαρή και πόσο προσεγμένη είναι.
Πόσο δύσκολο είναι να γράψει κάποιος ένα παραμύθι;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Πολύ δύσκολο και πολύ εύκολο είναι. Το θέμα είναι τι παραμύθι θέλεις να κάνεις. Η διαχείριση είναι δύσκολη. Μπορείς να πάρεις και τις πιο σκληρές αλήθειες και να τις ψιθυρίσεις πολύ γλύκα στα παιδιά. Εξάλλου το θέατρο για παιδιά είναι ο πυλώνας για το θέατρο των ενηλίκων για αυτό αν θέλουμε να έχουμε κάλο θέατρο για μεγάλους πρέπει να ξεκινήσουμε από το παιδικό θέατρο πρώτα. Αυτό έκανα και εγώ όταν ξεκίνησα τον θίασο Αβάντι αυτό ήθελα να κάνω, και έφτιαξα το παιδικό θέατρο με πρωτοκλασάτους ηθοποιούς.
Τι συναντάμε στο έργο;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Μέσα στο ταξίδι της μικρής περνάει όλη η κοινωνία μας, περνάνε οι ζητιάνοι, οι άνθρωποι που την κλέβουν, εκείνοι που την τρομάζουν, οι γυναίκες που δεν τις δίνουν νερό και προτιμούν να το πετάξουν, επειδή είναι ξένη, διαφορετική. Είναι το ταξίδι της το άδικο το προς αποφυγήν, μέχρι που φτάνει στην πόλη με την Κουρούνα και τους ανθρώπους ρομποτάκια, όμως συνάντα έναν άνθρωπο που την στηρίζει και είναι δίπλα της. Μπαίνοντας όμως σε αυτόν τον κόσμο με την αγάπη της τους αλλάζει όλους, γιατί ένα χαμόγελο γυρίζει πίσω ένα χαμόγελο.
Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε το παιδί μέσα μας;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Με αγώνα και με πίστη, με το να μην βαριόμαστε, να μαθαίνουμε συνέχεια καινούργια πράγματα. Να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε με το μυαλό μας , με το πνεύμα μας , με το σώμα μας και την ψύχη μας. Αν ταξιδεύουμε σε άλλες κουλτούρες και διαβάζουμε βιβλία και από άλλες κουλτούρες. Φυσικά και η καθημερινή μας επαφή με τα παιδιά.
Στη παράσταση έχετε ζωντανή μουσική και με τα όργανα επί σκηνής να παίζουν και τραγούδια που γραφτήκαν ειδικά για το έργο. Πείτε μας για την μουσική της παράστασης.
Κέλλυ Σταμουλάκη: Είναι δραματουργικά δεμένη η μουσική με την παράσταση και τα τραγούδια δεν είναι μόνο για να διασκεδάσουν. Είναι όλα γραμμένα από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, όποιος έχει κάνει τη μουσική σε όλα μου τα έργα. Ο ίδιος έχει αγαπήσει πολύ την παράσταση και έχει κάνει εξαιρετική δουλεία.
Η συμμέτοχη του κύριου Λέκκα πως πρόεκυψε;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Όταν έγραφα τον ρόλο του Αγγέλου ο μόνος που ήρθε στο μυαλό ήταν ο Βασίλης Λέκκας. Τον όποιο ευχαριστώ παρά πολύ που μας έκανε την χαρά και την τιμή να συμμετέχει στην παράσταση, γιατί για μένα δεν θα μπορούσε κανένας άλλος να κάνει αυτόν το ρόλο.
Έχετε πολλά σκηνικά και κουστούμια. Θα λέγατε ότι είναι ένας ακόμα ρόλος όλα αυτά;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Ασφαλώς, γιατί αν και λαμπερά είναι λιτά και πολύ προσεγμένα γιατί τα περισσότερα είναι και γλυπτά. Γιατί εγώ θέλω κυρίως να προβληθούν οι ηθοποιοί.
