ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Θέμης Καραμουρατίδης: «Πιστεύω στους αγώνες και στη μη υποταγή»

Τον Θέμη Καραμουρατίδη τον αναζητήσαμε με σκοπό να μας μιλήσει για τη μουσική του, αλλά και για τον εαυτό του. Τον βρήκαμε και με ιδιαίτερη καλοσύνη μας κάλεσε στο σπίτι του, χωρίς ενδοιασμούς. Ανοίγει την πόρτα και συναντούμε ένα ήρεμο και ευγενικό πρόσωπο, το οποίο όμως κρύβει και πολλές ανησυχίες για την τέχνη, τη μουσική, την κατάσταση της Ελλάδας και την παρακμή του σημερινού πολιτισμού.

Διαβάστε την παρακάτω συνομιλία μας και μπείτε κι εσείς στον κόσμο του Θέμη Καραμουρατίδη και θυμηθείτε αυτό το όνομα… η πορεία του στην ελληνική μουσική θα είναι σημαντική.

Θέμη ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία, τη σήμερον ημέρα που οι άνθρωποι δεν ανοίγουν εύκολα τα σπίτια τους. Ξεκινάμε…;
-Ναι.

Γεννήθηκες στην Ημαθία;
-Γεννήθηκα στο Πλατύ Ημαθίας πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια.

Πώς ήταν εκεί τα παιδικά σου χρόνια;
-Ωραία, όπως είναι στα περισσότερα χωριά. Ήσυχα, με άλλους ρυθμούς και με φίλους αρκετούς.

Από εκεί πήρες τα πρώτα σου μουσικά ερεθίσματα;
-Ναι, εκεί ξεκίνησα τις μουσικές μου σπουδές. Είχα έναν καθηγητή που μου έκανε ιδιαίτερα μαθήματα. Εκεί ξεκίνησα και να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια.

Πόσο χρονών ήσουν;
-Δεκαπέντε. Τα πρώτα μου τραγούδια τα έγραψα παρέα με τον κολλητό μου. Νομίζω ότι το πρώτο μου τραγούδι γράφτηκε τον Αύγουστο του 1996. Υπάρχει μια κασέτα που γράφει τη συγκεκριμένη ημερομηνία άρα μάλλον έτσι έγινε.

Τί έλεγε το τραγούδι;
-Δεν θα σου πω. Ποτέ δεν θα το πω.

Σίγουρα όμως τα θέματα των τραγουδιών σου δεν είναι τα ίδια από εκείνα στα δεκαπέντε σου χρόνια.
-Μάλλον… ωριμάζω και καλλιτεχνικά.

Οι γονείς σου τί έλεγαν; «Μπλέξαμε με παιδί μουσικό. Τώρα πού θα χωρέσει το πιάνο….;».
-Οι γονείς μου με στήριξαν πολύ. Ήθελαν βέβαια η μουσική να είναι κάτι παράλληλο. Πάντα ήταν βοηθητικοί όμως, μου αγόρασαν ένα πιάνο. Τους άρεσε που έκανα μουσική, αλλά όπως σου είπα ήθελαν να σπουδάσω παράλληλα κάτι άλλο και έτσι μπήκα στην Πάντειο και έκανα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Μόνο πρόσφατα συμφώνησαν και οι γονείς μου ότι πρέπει να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική…

Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή στάσης;
-Το 2007 μετά από μια συναυλία με την Αφροδίτη Μάνου και τη Νατάσσα Μποφίλιου. Τότε μου είπαν «τέλος τα υπόλοιπα, πρέπει να αφοσιωθείς στη μουσική».

Πότε έφυγες από το χωριό;
-Το 2000.

Πώς ήταν η αλλαγή;
-Δύσκολη αν και αισθανόμουν ότι μου πάει η Αθήνα, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι με «πέταξε» έξω.

Πώς ήταν τα πρώτα σου βήματα εδώ;
-Το πρώτο μου βήμα ήταν ένα και καθοριστικό: η αποστολή κάποιων τραγουδιών μου σε μια ακρόαση νέων δημιουργών που είχε οργανώσει ο Παρασκευάς Καρασούλος. Μέσω αυτής της ακρόασης ξεκίνησαν όλα. Του Καρασούλου του είχε αρέσει πολύ ένα από τα πέντε κομμάτια που είχα στείλει, το «Ονειρεύομαι», το οποίο είχε συμπεριληφθεί σε μια συλλογή με τα επιλεχθέντα τραγούδια της ακρόασης. Έπειτα, ο ίδιος ο Καρασούλος με σύστησε με το στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο και στη συνέχεια γνώρισα και τη Νατάσσα Μποφίλιου.

Ενώ είσαι λίγα χρόνια στην επαγγελματική μουσική όλα σου πηγαίνουν κατʼ ευχήν.
-Δόξα τω Θεώ όλα πηγαίνουν καλά.

Ποιο είναι το μυστικό; Είναι μόνο το ταλέντο; Πώς μπορεί να πηγαίνουν όλα κατʼ ευχήν σε ένα νέο δημιουργό στην Ελλάδα της κρίσης;
-Πρέπει να είμαστε συνεπείς. Πιστεύω πολύ στη συνέπεια, πιστεύω επίσης ότι πρέπει να είμαστε συγκεκριμένοι στη δουλειά μας, να μην θέλουμε να τα κάνουμε όλα και να βρισκόμαστε παντού. Τότε αποκτάμε χαρακτήρα, ύφος και εμπιστοσύνη. Έχουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων με πολύ ταλέντο που στην πορεία χάθηκαν, διότι δεν ήταν συγκεκριμένοι, μια χρονιά στα μπουάτ, μια άλλη στα σκυλάδικα, μια ακόμη στα πανηγύρια, μια με βιολιά και μια με κλαρίνο…

Δεν βγάζεις άκρη…
-Όχι, δεν ξέρεις αυτοί άνθρωποι τι υπηρετούν, που ανήκουν, ποιες είναι οι προσδοκίες τους, αν αγαπούν τη μουσική ή απλώς θέλουν να βγάζουν λεφτά από παντού. Όλο αυτό μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση μέσα τους, διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν βήματα μπροστά, αλλά δεξιά και αριστερά. Για μένα το σημαντικό είναι να είσαι συνεπής και σταθερός σε αυτό που κάνεις.

Εσύ πού εντάσσεις τον εαυτό σου;
-Δεν τον εντάσσω κάπου… ή μάλλον τον εντάσσω στους ανθρώπους που θέλουν να πειραματιστούν και να δημιουργήσουν πάνω σε αυτό που αγαπούν και που τους αγγίζει. Έχουν πει για μένα ότι ανήκω στο έντεχνο… εγώ όμως δεν το ξέρω ακόμα.

Ακούγοντας τη μουσική σου έχω καταλάβει ότι έχεις επιρροές από την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Βγαίνουν στην επιφάνια ήχοι και χρώματα ίσως από την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Ισχύει αυτό;
-Δεν το έχω προσέξει αυτό… με ξαφνιάζει. Εννοείται αγαπώ την παράδοση, αλλά δεν θεωρώ ότι γράφω μουσική πάνω σε παραδοσιακούς ήχους με έναν ξεκάθαρο τρόπο. Θα το κάνω ίσως στο μέλλον… Βλέπεις όμως πως ο καθένας αντιλαμβάνεται και κατανοεί διαφορετικά τη μουσική;

Λογικό δεν είναι; Πες μου τί σε κάνει να γράφεις μουσική;
-Δεν το έχω λύσει αυτό το ζήτημα… Μου αρέσει πολύ να δημιουργώ μέσα από τους φθόγγους. Μου αρέσει η διαδικασία αυτή, μου αρέσει όταν έχω το αποτέλεσμα στα χέρια μου.

Πώς γεννιέται ένα τραγούδι, από μια ιδέα, από ένα «άγγιγμα»;
-Από πολλά πράγματα μπορεί να γεννηθεί ένα τραγούδι. Τα δικά μου συνήθως γεννιούνται αφού μου έχουν δώσει στίχους… μου αρέσει πολύ να έχω μπροστά μου στίχους και να αφήνω τη φαντασία μου να δημιουργήσει.

Προφανώς οι στίχοι δημιουργούν ήχους στο μυαλό σου…
-Ναι, δημιουργούν ήχους, εικόνες, τοπία. Μου αρέσει να περιγράφω με τη μουσική μου. Μου αρέσει να δημιουργώ την επιθυμία για ταξίδι, για έρευνα, για ανακάλυψη.

Πιστεύεις στην τέχνη κατά παραγγελία… στην εργολαβία δηλαδή;
-Ναι, πιστεύω αν η παραγγελία έχει δημιουργικά περιθώρια. Η μουσική για το θέατρο ή τον κινηματογράφο λόγου χάρη είναι τέχνη κατά παραγγελία. Εκεί ο σκηνοθέτης σου λέει θέλω σε αυτό το σημείο ένα κομμάτι τρυφερό και συγκινητικό που να διαρκεί 1ʼ 40ʼʼ… πιο παραγγελία δεν μπορεί να γίνει. Σε αυτό που δεν πιστεύω είναι στην προκάτ τέχνη, στην κατασκευή κατόπιν πολλών συναντήσεων και συνεννοήσεων. Πάντως, όταν δεν υπάρχει καλλιτεχνική ελευθερία δεν υπάρχουν ωραία αποτελέσματα.

Τί θέλεις να επικοινωνήσεις στον κόσμο με τη μουσική σου;
-Δεν έχω δει τα πράγματα τόσο στρατευμένα, τα έχω δει συναισθηματικά. Θέλω να δημιουργώ πράγματα που με γεμίζουν και που με συγκινούν και που μπορεί να κάνουν το ίδιο σε άλλους ανθρώπους.

Πιστεύεις ότι απευθύνεσαι κυρίως στη νεολαία;
-Απευθύνομαι στους ανθρώπους που τους «αγγίζει» η μουσική μου.Θα έλεγε κανείς ότι στη γενιά σου, στους ανθρώπους της γενιάς σου, Ζουγανέλη, Μποφίλιου, Ευαγγελάτος, Ηρώ κ.ά. έχουν μεταδώσει την ευθύνη αλλαγής κάποιων δεδομένων στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας, την ευθύνη της διάδοσης κάποιων αξιών που σήμερα χάνονται μέσα σε όλο αυτό το «βομβαρδισμό» ανούσιου και φθηνού «πολιτισμού». Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
-Έχω εισπράξει αυτά στα οποία αναφέρεσαι είτε διαβάζοντας κριτικές, είτε ακούγοντας συνομιλίες ανθρώπων. Το κακό με όλο αυτό είναι ότι προσπαθώντας να ανταποκριθείς στην πρόκληση μπορεί να κάνεις πράγματα που δεν σε εκφράζουν, που δεν είναι μέρος του χαρακτήρα σου και εν τέλει να κάνεις λάθη. Αισθάνομαι ότι αυτό που επιθυμούν συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι να δώσουμε μια νέα μάχη με παλιά όπλα…

Δηλαδή…;
-Παράγοντας τραγούδια σε μαζική κλίμακα, ώστε να τα «αγκαλιάσει» η κοινωνία με τον τρόπο που «αγκάλιασε» τα τραγούδια του ʼ60, του ʼ70, του ʼ80. Αισθάνομαι ότι αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλουν να γίνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Δεν έχουν καταλάβει ότι οι καιροί αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν, οι απαιτήσεις αλλάζουν. Δεν μπορεί ένας σημερινός καλλιτέχνης να είναι μια κόπια κάποιων ιστορικών προσώπων. Κατανοώ βέβαια ότι ένας σημερινός καλλιτέχνης μπορεί να είναι πιο αυτιστικός από έναν καλλιτέχνη της δεκαετίας του ΄70 και καταλαβαίνω τους λόγους που συμβαίνει αυτό.

Με τους «βομβαρδισμούς» που δεχόμαστε σήμερα, κυρίως από τηλεοπτικά κανάλια, πώς να μην γίνουμε όλοι αυτιστικοί. Στην εποχή των ριάλιτι, όπου καταστρέφεται η μουσική, όπου καταστρέφονται άνθρωποι και συνειδήσεις, η σκυτάλη στην κούρσα διατήρησης και προφύλαξης ενός πνευματικού επιπέδου δεν είναι βαριά;
-Μας έχουν δώσει τη σκυτάλη λέγοντάς μας όμως «κάνε αυτό που έκανα εγώ». Όσο περνάει ο καιρός αρχίζει και διχάζεται το τι είναι καλό να κάνουμε εμείς… αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς όμως είναι αυτό που αγαπούμε.

Το έχεις συζητήσει με τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι;
-Ναι και έχουμε καταλήξει ότι αυτό που κάνουμε και που θα κάνουμε είναι αυτό που μας γεμίζει και μας εκφράζει. Δεν θέλουμε απλά να ικανοποιήσουμε συγκεκριμένους ανθρώπους κάνοντας πράγματα που ενδεχομένως δεν γεννιούνται από τις ανησυχίες μας.

Πώς επιλέγεις τους τραγουδιστές με τους οποίους συνεργάζεσαι; Τους επιλέγεις κατʼ αρχάς;
-Δεν επιλέγω και ούτε με επιλέγουν, εκτός από όταν με πήραν τηλέφωνο οι συνεργάτες της Τάνιας Τσανακλίδου και του Μάριου Φραγκούλη και μου είπαν «θέλουμε να μας δώσεις τα τάδε τραγούδια». Οι υπόλοιπες συνεργασίες προκύπτουν από προσωπική σχέση και από καλλιτεχνική αλληλεκτίμηση. Με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι πίνουμε ένα κρασί, ανταλλάσσουμε απόψεις. Με όλους υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση, υπάρχει η ζεστασιά της φιλίας.

Έχουν γράψει για σένα «αυτός ο άνθρωπος πόσο ταλέντο μπορεί να έχει…;». Θέλω να σε ρωτήσω αν υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα; Υπάρχουν οι μηχανισμοί εκείνοι που μπορούν να βοηθήσουν νέους ανθρώπους στο να βγουν στην επιφάνια; Μην κοιτάς τον κύκλο σου… έξω από αυτόν τί υπάρχει;
-Πιστεύω ότι οι μηχανισμοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Πιστεύω στη χειροποίητη βιοτεχνία, είμαστε μια τόσο μικρή χώρα που ο όρος βιομηχανία δεν χωράει και έτσι δεν πιστεύω σε εκείνους τους μηχανισμούς που μπορούν να σε κάνουν «φίρμα». Η αγορά έχει φτωχύνει τόσο πολύ, κυρίως σε τέτοιους καιρούς, που δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να γίνει προϊόν… ίσως για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, στο τέλος όμως το προϊόν μένει στα ράφια. Αν θέλουμε όμως να έχουμε ποιοτική διάρκεια πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, να έχουμε πείσμα και να ξέρουμε να επιλέγουμε. Ένα παράδειγμα είναι ο Κωστής Μαραβέγιας, ο οποίος δεν στηρίχθηκε από εταιρείες, με το ακορντεόν στην πλάτη του έτρεξε μόνος του.

Μίλησες για φίρμες. Σε ενδιαφέρει να γίνεις φίρμα, πρώτο όνομα;
-Στην Ελλάδα του 2011 είναι αστείο να έχεις τη ματαιοδοξία να γίνεις πρώτο όνομα. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι απλά και οικογενειακά. Η Ελλάδα δεν είναι οι ΗΠΑ με τα εκατοντάδες βραβεία, τα εκατομμύρια δολάρια, τις τρελές πωλήσεις. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω τη δουλειά μου, να παράξω τα πράγματα όπως επιθυμώ και να ζω οικονομικά αξιοπρεπώς, χωρίς να σκέφτομαι πώς θα πληρώσω το ενοίκιο…

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Αυτό ακριβώς θέλω να ρωτήσω. Επιβιώνει ένας δημιουργός;
-Πολύ δύσκολα. Προσωπικά νοιώθω πολύ τυχερός που ακόμα και σήμερα κάνω τη δουλειά μου και ανταμείβομαι και που δεν περνάω ιδιαίτερες δυσκολίες. Προφανώς τα σημερινά μεροκάματα δεν είναι εκείνα του ʼ80 ή του ʼ90, όταν οι άνθρωποι έφτιαχναν βίλες και πισίνες. Ούτως ή άλλος η γενιά μου δεν έμαθε στα μεγάλα μεροκάματα, στα πολλά χρήματα. Εγώ προέρχομαι από ταπεινή οικογένεια, ο πατέρας μου δούλευε ως ηλεκτρολόγος και η μητέρα μου ασχολιόταν με τα οικιακά. Ζούσαμε με ένα μισθό.

Σήμερα όμως οι καταστάσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες, ο κόσμος έχει απελπιστεί, έχει αγανακτήσει και διαμαρτύρεται με διάφορους τρόπους. Εσύ πιστεύεις στην πλατεία;
-Μάλλον συμφωνώ με κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην πλατεία και διαφωνώ με άλλα. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η πλατεία με αφήνει αδιάφορο ή ασυγκίνητο.

Πήγες;
-Πήγα. Πιστεύω όμως ότι κάποιες φορές το πράγμα παρεκτράπηκε και αυτοαναιρέθηκε, κυρίως λόγω επεισοδίων και κάποιων μη ειρηνικών μορφών διαδηλώσεων ή συνθημάτων.

Υπάρχει οργή όμως.
-Σαφώς, πιστεύω όμως ότι πέρα από τους πολιτικούς έχουμε και εμείς ευθύνη για την κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και εξηγούμαι: χρόνια ανεχόμαστε το ίδιο πολιτικό σύστημα, ψηφίζουμε τους ίδιους ανθρώπους, φοβόμαστε το πολυκομματικό σύστημα, βολευόμαστε σε ορισμένες καταστάσεις. Πιστεύω ότι επιτέλους έχουμε καταλάβει ότι εμείς συντηρήσαμε το σύστημα, ότι από την Ελλάδα έχουν περάσει οι Πρωθυπουργοί που εμείς επιλέξαμε.

Εσύ με τί είσαι αγανακτισμένος;
-Με το ότι οι περισσότεροι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Από τους υπουργούς μέχρι τους υπαλλήλους του ΙΚΑ και από τους διευθυντές μέχρι τους τελευταίους στην τάξη. Δεν έχουμε αίσθηση δράσης – αντίδρασης…

Δηλαδή;
-Ψηφίζουμε ανίκανους ανθρώπους και μετά αναρωτιόμαστε για τι την «πατήσαμε». Δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πρέπει να πληρώσουμε. Δεν είμαστε συνεπείς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι άλλοι δεν μας εμπιστεύονται.

Δεν μας αρέσει όμως να πληρώσουμε ή να αναλάβουμε την ευθύνη μας.
-Το ξέρω. Εγώ πιστεύω πολύ στη δικαιοσύνη και στο ότι παίρνεις αυτό που αφήνεις τον εαυτό σου να πάρει.

Εμείς θέλαμε να πάρουμε ακόμα και αυτά που δεν ήταν δικά μας και χωρίς κόπο.
-Όσο είχαμε το μισθό μας, το σπίτι μας και το αυτοκίνητό μας βολευόμασταν και δεν μας ένοιαζε το αύριο. Τώρα που τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία «ξυπνήσαμε»… λίγο αργά όμως. Έπρεπε να ήμασταν πολιτικά και κοινωνικά πιο συνειδητοποιημένοι, η γενιά μας «κοιμήθηκε».

Πιστεύεις στην επανάσταση;
-Πιστεύω στους αγώνες και στη μη υποταγή, αλλά με λογικά κριτήρια και αντιπροτάσεις. Δεν συμμερίζομαι τη φιλοσοφία του όχι σε όλα χωρίς αντιπροτάσεις. Τα όχι μας να πρέπει να είναι δημιουργικά.

Είναι πολύ πιο εύκολο όμως να λέμε απλώς όχι.
-Ναι και πολύ άδικο.

Σε πονάει να βλέπεις την Ελλάδα σε τέτοια κατάσταση;
-Με τσακίζει, με πληγώνει και με στεναχωρεί. Θεωρώ βέβαια ότι αφήσαμε όλοι μας να καταστρέψουν την Ελλάδα. Παρʼ όλα αυτά θέλω να είμαι αισιόδοξος, θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι όλα αυτά μια προπαγάνδα, μια συνομωσία και ένα παιχνίδι εξουσιών. Θέλω να πιστεύω ότι εμείς έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα έτσι όπως είχαμε τη δύναμη να τα καταστρέψουμε. Δεν πιστεύω ότι έκλεισε το «μαγαζί» που λέγεται Ελλάδα.

Θέλει δουλειά όμως για να βγούμε από τον πάτο…
-Θέλει πολύ δουλειά και υπομονή. Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε σωστά τα πράγματα, να βλέπουμε τα ελαττώματά μας και να έχουμε περισσότερη πολιτική και κοινωνική συνείδηση και όταν έρθει η ώρα της κάλπης να σκεφτούμε το καλό της χώρας και όχι το ατομικό καλό. Δουλειά και κάτω τα κεφάλια… χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει υποταγή.

Δεν χρειάζεται να σε υποτάξουν οι άνθρωποι… είχαμε στη χώρα ένα καθεστώς υποταγής στο χρήμα.
-Ναι. Όταν βλέπεις ότι κάποιος έχει μισθό 700 ευρώ και παράλληλα να έχει πέντε πιστωτικές κάρτες, πέντε κινητά τηλέφωνα, πέντε τηλεοράσεις και πέντε αυτοκίνητα, καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, με την αξία του χρήματος, με την αξία της ζωής και με το μέτρο με το οποίο πρέπει να ζει ώστε να μην εκραγεί η ίδια η ζωή του. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν «βούτηξαν» στη ματαιοδοξία και που σήμερα είναι κάπως προστατευμένοι.

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Τη ματαιοδοξία όμως την καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα, η τηλεόραση.
-Σαφώς, αλλά γίναμε απαίδευτα όντα που απλώς χειρίζονται μια τηλεόραση, που ασχολούνται με το τι λένε κάτι ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες και που κάναμε πανεθνική υπόθεση την «τσόντα» της Αλεξανδράτου. Αυτοί είμαστε δυστυχώς. Φθάνει όμως, πρέπει να συνέλθουμε, ήρθε ο καιρός να ψάξουμε μέσα μας τι φταίει, να αναρωτηθούμε γιατί έχουμε ανίκανες κυβερνήσεις, γιατί έχουμε αυτή την τηλεόραση, γιατί επιτρέπουμε σε κάποιους ανθρώπους να τα πλασάρουν όλα αυτά.

Σωστά. Στον καλλιτεχνικό χώρο όμως υπάρχον πειρασμοί, υπάρχουν δήθεν καταστάσεις, υπάρχει ματαιοδοξία, υπάρχει αποβλάκωση. Πώς ξεφεύγεις από όλο αυτό; Αν σε καλούσαν σε κάποια εκπομπή από αυτές που κρίνεις τι θα έκανες;
-Δεν είμαι από τους ανθρώπους που απαξιώνουν τα πάντα. Αν μου έλεγαν ότι θα γίνει μια εκπομπή σε κάποιο κανάλι, με τις καλλιτεχνικές προϋποθέσεις που εκφράζουν το άτομό μου, δεν θα έλεγα όχι στη συνεργασία. Την τηλεόραση δεν πρέπει να την απαξιώνουμε σαν μέσο, πρέπει να απαξιώνουμε ορισμένους ανθρώπους που τη χειρίζονται. Αν καταφέρναμε να έχουμε μια ποιοτική τηλεόραση θα ήταν το ιδανικό μέσο.

Ρωτώ διότι έχουμε δει πολλούς ανθρώπους να χάνονται στη ματαιοδοξία της μικρής οθόνης.
-Δεν κατακρίνω τους ανθρώπους που πηγαίνουν σε κάποιες εκπομπές και που θεωρούν ότι δεν προδίδουν τον εαυτό τους. Η προδοσία είναι αυτό που εσύ ο ίδιος αισθάνεσαι ότι ακυρώνει τον εαυτό σου. Αν κάποιος συμμετάσχει σε μια τέτοια εκπομπή για ένα χρόνο και φύγει αλώβητος και καθαρός… καλά κάνει. Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει και το λέω χωρίς να είμαι αφοριστικός… τους αφορισμούς και τους φανατισμούς τους απεχθάνομαι.

ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ

Τί σημαίνει για σένα η φιλία;
-Καταφύγιο, ζεστασιά, αγάπη… είμαι τυχερός που έχω πολλούς φίλους.

Σε έχουν προδώσει;
-Πολλές φορές… αλλά έχω προδώσει κι εγώ. Όλα είναι μέσα στη ζωή.

Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια αν δεν έχει καταστραφεί (χαριτολογώντας βέβαια) ολοσχερώς η Ελλάδα;
-Ελπίζω να βρεθούμε ξανά σε δέκα χρόνια και να πούμε «θυμάσαι που πριν από δέκα χρόνια λέγαμε για την κρίση και τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα;».

Τί ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
-Ετοιμάζω έναν καινούργιο δίσκο με τη Μποφίλιου και τον Ευαγγελάτο…

Θα είναι στο ίδιο ύφος με τις προηγούμενες δουλειές;
-Αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Όσοι έχουν ακούσει κάποια δείγματα μου λένε ότι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Επίσης, γράφω τη μουσική για την θεατρική παράσταση «Αν αργήσω κοιμήσου», που θα κάνει δεύτερη σαιζόν το χειμώνα στο Θέατρο Λόγου και Τέχνης. Έχω αρκετές συναυλίες, συνεργασίες. Δόξα τω Θεώ είμαι πολύ απασχολημένος.

Θα ήθελες να σε παρομοιάσουν με κάποιον συνθέτη;
-Εννοείς να γίνω Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης ή Κραουνάκης… όχι… θα ήθελα να γίνω Θέμης Καραμουρατίδης και να υπάρχει κόσμος που να του αρέσει η δουλεία μου.

Θέλεις να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας;
-Για να βγούμε από το αδιέξοδο πρέπει να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας… χωρίς να είμαστε ηττοπαθείς και παθητικοί.

Ευχαριστούμε.